Ο Κόσμος των παράξενων φαινομένων, που παρουσιάζονται σε κατοικίες ή ανθρώπους μετά την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων, έχει να μας διηγηθεί πολλές και παράδοξες ιστορίες για τις οποίες δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση. Ανάλογη είναι και η ιστορία ενός κοριτσιού που βίωσε περίεργες και μη αναμενόμενες εμπειρίες μετά την αναχώρηση του πατέρα της από τον τρισδιάστατο κόσμο μας. ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ; Ένα κορίτσι, του οποίου ο πατέρας πέθανε πριν κάποια χρόνια, διαβεβαιώνει ότι δύο μέρες μετά το τραγικό συμβάν άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα φαινόμενα στο σπίτι της. Σύμφωνα με διηγήσεις της μία μέρα που βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι των γονέων της ένιωσε ότι κάποιος την χάιδευε στο πρόσωπο. Κάθε φορά που βρισκόταν μόνη, ακουγόντουσαν θόρυβοι σε όλο το σπίτι. Κανένας δεν την πίστευε αλλά, όταν μία μέρα που η μικρή ξαδέρφη της έμεινε μαζί της, και αναγκάστηκαν να φύγουν από το σπίτι γιατί η μικρούλα φοβήθηκε από τους παράξενου θορύβους, άρχισαν να την πιστεύουν. Η τηλεόραση του δωματίο
Πώς είναι άραγε να γεννιέται μέσα στο φως και τα πάντα γύρω του να μαρτυρούν ότι ήρθε για να δώσει και όχι για να πάρει;
Δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ ότι αυτό το είδος ανθρώπου είναι υπαρκτό και ζει ανάμεσά μας. Κυκλοφορεί, όμως, σε τέτοια σπανιότητα που αν πέσεις πάνω του, γραπώσου και ευχαρίστησε την τύχη σου.
Εγώ αυτήν την τύχη την είχα, να γνωρίσω δηλαδή έναν παν-Δότη ενέργειας που λειτουργεί μόνο εξωστρεφώς. Αν δεν είχε πέσει πάνω μου όλως τυχαίως, η άποψή μου για τους ανθρώπους θα με έβρισκε μετά από χρόνια … στα τελειώματα … με μια εικόνα απόλυτα απογοητευτική.
Κρίνοντας όχι μόνο απ’ τους συνανθρώπους μου αλλά και απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό, το ‘Τεφτέρι της Αξιολόγησης’ έβγαινε συνεχώς μείον. Παντού γύρω προσωπικότητες με προβληματικές συμπεριφορές, με μικροπρέπειες, με ζηλόφθονες αντιδράσεις. Άτομα με κομπιάσματα ψυχικά, με κρατήματα συναισθηματικά, μ’ ένα πάρε-δώσε που θυμίζει τραπεζική συναλλαγή.
Αυτός, όμως, κουβαλάει μια άλλη αύρα, έναν άλλον αέρα … λίγο διαφορετικό, λίγο ξεχωριστό. Μιλά με παιδικό ενθουσιασμό, με ευθύτητα και χωρίς περιττές περιστροφές. Σε κοιτά στα μάτια και σου λέει αυτό που εννοεί. Κινείται με θάρρος και ορμή, χωρίς περιθώρια παρεξηγήσεων και δεύτερων σκέψεων.
Βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και σε κερνά, με βαθιά πεποίθηση ότι φτάνει για όλους. Έχει κοινωνική συνείδηση, συμπάσχοντας έμμετρα για να μπορεί να είναι αδιάλειπτα χρήσιμος. Δεν είναι καχύποπτος άνευ λόγου και αιτίας για να μπορεί να απολαμβάνει τη ζωή χωρίς μιζέρια.
Φαντάζουν υπερβολικά; Η αναλυτική περιγραφή ευθύνεται γι’ αυτό και όχι η πραγματικότητά του. Απλά έχουμε μάθει να εντυπωσιαζόμαστε απ’ τα αυτονόητα!
Καί ο παν-Δότης έχει σκελετούς στην ντουλάπα του, αλλά είναι σκελετοί που στοιχειώνουν τον ίδιο και όχι τον περίγυρό του. Είναι μια προσωπική του διαμάχη που δεν ακουμπά σχεδόν κανέναν γύρω του. Μοιάζει σαν να προγραμματίστηκε γενετικά για να ανατροφοδοτείται μέσα από πηγαία δοτικότητα, με σκοπό να ανταπεξέλθει στις κόντρες με τον εαυτό του.
Κι, όμως, αυτό το είδος υπάρχει και κάνει ανέμελες βόλτες εκεί έξω. Όποιος το πάρει χαμπάρι, μόνο οφέλη θα αποκομίσει. Μόνο ένας αρκεί για να σου αλλάξει τη ζωή, να δεις με άλλο μάτι την πραγματικότητα, να εκτιμήσεις περισσότερο το ‘δούναι’ απ’ το ‘λαβείν’.
Η θεωρία, βέβαια, απ’ την πράξη έχει μια μακρά απόσταση καθώς για εκείνον το ‘δούναι’ είναι στα όρια του κληρονομικού χαρίσματος. Για εκείνον αυτό είναι μια αβίαστη διεργασία, ενώ για τους πολλούς είναι μια συνεχής υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση της φυσιολογικότητας που θα έπρεπε αυτονόητα να ακολουθείται στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο παν-Δότης συνήθως διαθέτει “επαναφορτιζόμενη μπαταρία” που δουλεύει στο ρελαντί, γι’ αυτό και σπάνια τον βλέπεις κουρασμένο. Κοινωνικός, εξωστρεφής και ανοιχτοχέρης, χωρίς να υπολογίζει τίποτα με το ζύγι. Ανοιχτό βιβλίο με σημαία του «τα ΕΝ οίκω ΕΝ δήμω». Έτσι, απελευθερώνεται και ζει χωρίς ‘κατακρατητικές’ σκέψεις που βαραίνουν.
Τρομερός τύπος ε;;; Κι, όμως, αυτή η περιγραφή δεν είναι μυθιστορηματική! Είναι μια βιογραφία που αν δεν τύχαινε να τη ζήσω, θα την αρνιόμουν κατηγορηματικά.
Υπάρχει ελπίδα, λοιπόν! Υπάρχει, όμως, και μια διάχυτη απογοήτευση διότι αυτό το είδος ανθρώπου σπανίζει και μας υποχρεώνει σε μια αυτόματη σύγκριση που τους περισσότερους από εμάς μας βγάζει ‘ανεξεταστέους’.
Όσοι από εμάς δεν είμαστε παν-Δότες, ας μην απελπιζόμαστε! Ας φροντίσουμε τουλάχιστον να προστατεύσουμε αυτό το επαπειλούμενο είδος με όποιον τρόπο μπορούμε και ας προσπαθήσουμε να κλέψουμε λίγη απ’ την αύρα του.
Αυτή η “κλοπή” ευτυχώς επιτρέπεται!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου