Μυκήνες, Μυθολογική παράδοση

Ο Κόσμος των αρχαίων Μυκηνών μέσα από ιστορίες και μύθους:

Σύμφωνα με την παράδοση, τις Μυκήνες ίδρυσε ο Περσέας γιος του Δία και της Δανάης κόρης του βασιλιά του Άργους Ακρίσιου. Ο Περσέας δεν ήθελε να γίνει βασιλιάς στο Άργος γιατί κατά τη διάρκεια αθλητικών αγώνων που έγιναν στη Λάρισα, όταν έριξε το δίσκο σκότωσε χωρίς τη θέλησή του, σύμφωνα όμως με προϋπάρχοντα , τον παππού του Ακρίσιο.

Συμφώνησε λοιπόν με τον Μεγαπένθη, γιο του Προίτου να ανταλλάξουν τα βασίλειά τους. Ο Μεγαπένθης πήρε το Άργος και ο Περσέας την Τίρυνθα. Στη συνέχεια ο Περσέας έγινε «των Μυκηνών οικιστής». Η κατασκευή των τειχών με πολύ μεγάλες πέτρες έγινε με τη βοήθεια των μυθικών Κυκλώπων, οι οποίοι είχαν ήδη κτίσει τα τείχη της Τίρυνθας και γι’ αυτό άλλωστε τα τείχη ονομάστηκαν κυκλώπεια.

Ο Παυσανίας αναφέρει ότι οι Μυκήνες πήραν την ονομασία τους από τη θέση όπου έπεσε ο μύκης, η ημισφαιρική απόληξη της λαβής του ξίφους του Περσέα, γεγονός το οποίο ο Περσέας θεώρησε καλό οιωνό για να κτίσει εκεί την πόλη. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Περσέας διψούσε και έκοψε έναν μύκητα-μανιτάρι από τη γη. Από τη θέση αυτή ανάβλυσε νερό και ξεδίψασε, ευχαριστήθηκε και έτσι ονόμασε την περιοχή Μυκήνες.

Ωστόσο η λέξη αναφέρεται και σε ενικό αριθμό ως Μυκήνη, κόρη του Ινάχου από την οποία κατά μία άλλη άποψη πήραν την ονομασία τους οι Μυκήνες. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το όνομα Μυκήνη-αι προέρχεται από τους μύκητες- τα μανιτάρια που φύτρωνα στην περιοχή, στις πηγές της γνωστής Περσείας κρήνης- από το όνομα του οικιστή- που βγάζει νερό ακόμα και σήμερα ανατολικά της ακρόπολης από όπου υδρεύονταν οι Μυκήνες. Ο τύπος του ονόματος στον πληθυντικό αριθμό, Μυκήναι, προφανώς οφείλεται στους διαφορετικούς οικισμούς που υπήρχαν στην περιοχή.

Τα Κυκλώπεια Τείχη των Μυκηνών

Ο οικισμός στην περιοχή της ακρόπολης ονομαζόταν Άνω Μυκήνη, ενώ ο οικισμός που βρισκόταν χαμηλότερα Κάτω Μηκύνη. Οι απόγονοι του Περσέα βασίλευσαν για τρεις γενιές και σύμφωνα με την παράδοση ήταν κατά σειρά ο Ηλεκτρύων, ο Σθένελος και ο τελευταίος βασιλιάς απόγονος του Περσέα, ο Ευρυσθέας γνωστός από τους δώδεκα άθλους που επέβαλε στον Ηρακλή, που φανερώνουν την επέκταση της εξουσίας της επικράτησης των Μυκηνών στην Πελοπόννησο.

Ο Ευρυσθέας σκοτώθηκε σύμφωνα με την παράδοση στην Αττική κατά τη διάρκεια εκστρατείας πολεμώντας εναντίον των Ηρακλειδών και των Αθηναίων. Στη συνέχεια την εξουσία ανέλαβαν οι απόγονοι του Πέλοπα. Βασιλιάς έγινε ο Ατρέας από το συγγενικό γένος των Πελοπιδών και στη συνέχεια ο αδελφός του Θυέστης. Οι έριδες ανάμεσα στον Ατρέα και στον Θυέστη και οι ερωτικές αντιζηλίες κατέληξαν στο βλελυρό Θυέστειο Δείπνο και στην κατάρα του Θυέστη κατά του Ατρέα και των απογόνων του.

Τον Θυέστη διαδέχτηκε σύμφωνα με το καθιερωμένο «έθος» ο γιος του Ατρέα Αγαμέμνονας. Οι Μυκήνες εξουσίαζαν την Αργολίδα την Κορινθία και πολλά νησιά. Συμμετείχαν στην εκστρατεία της Τροίας με 100 πλοία, ενώ δάνεισαν 60 επιπλέον πλοία στους Αρκάδες. Στην Αυλίδα, όπου είχε συγκεντρωθεί ο στόλος ο αρχηγός των Ελλήνων, Αγαμέμνονας θυσίασε την κόρη του Ιφιγένεια για να εξευμενιστεί η Άρτεμη και να ξεκινήσει η εκστρατεία.

Ο μεγάλος αυτός αριθμός των πλοίων φανερώνει το μέγεθος των πολεμικών και εμπορικών επιχειρήσεων του Μυκηναίου άνακτα. Αλλά ο Αγαμέμνονας έφερε το βάρος της κατάρας του Θυέστη. Η δεκάχρονη πολιορκία της Τροίας ήταν καταστροφική για τους Αχαιούς με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και ανταρσίες στο εσωτερικό.

Χρυσό προσωπείο του Ά ταφικού περιβόλου, 16ος αιώνας, γνωστό ως "προσωπείο του Αγαμέμνονα", βρέθηκε από τον Σλήμαν το 1876

Ο Αγαμέμνονας όταν επέστρεψε στις Μυκήνες δολοφονήθηκε από τη γυναίκα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο. Στη συνέχεια ο γιος του Ορέστης σκότωσε τους δολοφόνους του πατέρα του.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι 80 χρόνια μετά την πτώση της Τροίας οι Μυκηναίοι καταστράφηκαν από τους Δωριείς. Σύμφωνα με τις γενεαλογίες των αρχαίων συγγραφέων ο ιδρυτής των Μυκηνών Περσέας βασίλευσε περίπου στο 1400-1300 π. Χ., ο Ατρέας γύρω στο 1250 π. Χ. και ο Αγαμέμνονας περίπου στο 1228-1184 π. Χ. Η δυναστεία των Ατρειδών τελείωσε το 1120 π. Χ. όταν οι Δωριείς κατέλαβαν τις Μυκήνες.

Το τέλος της Μυκηναϊκής και ηρωικής εποχής σύμφωνα με την παράδοση, τοποθετείται σ τα 1100 π. Χ. Στη συνέχεια αρχίζει να διαμορφώνεται η νέα ιστορική εποχή.

Πιτερός Χρήστος, Αρχαιολόγος

Σημείωση:

Ιστορία Ελλήνων , Τόμος Ι, Προϊστορικοί Χρόνοι , Κεφάλαιο 5, Μινωικός- Μυκηναϊκός Κόσμος , Μυκηναϊκές Ακροπόλεις, Εκδ. ΔΟΜΗ, σ.σ. 398-400

Οι φωτογραφίες είναι από την el.wikipedia.org

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΤΑ 7 Μαύρα Βιβλία του Καρλ Γιουνγκ

Ο Κόσμος της Ψυχανάλυσης και η κάθοδος στο υποσυνείδητο: «Μακάριοι οι τρελοί», μου είπε κάποτε ένας φίλος ψυχοθεραπευτής, «γιατί αυτοί έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να βρουν τελικά την άκρη». Αυτό που εννοούσε, είναι ότι οι άνθρωποι που ο νους τους βασανίζει σε σημείο να τους κάνει το βίο αβίωτο, είναι πιο πιθανό να ξεκινήσουν να εξετάζουν τα πράγματα σε βάθος μέχρι να βγάλουν άκρη με τον εαυτό τους. Από την άλλη, όσοι νοιώθουν πνευματικά σταθεροί, είναι πολύ πιθανό να συνεχίσουν απλά τη ζωή τους χωρίς ποτέ να νιώσουν επιτακτική την ανάγκη να καταδυθούν βαθύτερα στο τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους, που ο πόνος τους οδήγησε σε ένα μακρινό και βαθύ ταξίδι στα νερά του υποσυνείδητου, ήταν ο Καρλ Γιουνγκ, ο διάσημος Ελβετός ψυχαναλυτής και ψυχίατρος. Ο Γιουνγκ υπήρξε ο θεμελιωτής της αναλυτικής ψυχολογίας αλλά για πολλούς σήμερα θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του δυτικού πολιτισμού, επειδή συνδύασε την επιστήμη της ψυχανάλυσ

Διαβάστε περισσότερα

Η στοιχειωμένη μονοκατοικία της Άμφισσας

Ο Κόσμος των εγκλωβισμένων ψυχών, μας ταξιδεύει στην Άμφισσα όπου σε μία μονοκατοικία λέγεται ότι συμβαίνουν έντονα παραφυσικά φαινόμενα. Αλήθεια ή δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας; Κραυγές μέσα στη νύχτα, κοριτσάκια που βολτάρουν στα δωμάτια κι εξαφανίζονται, έπιπλα που κινούνται μόνα τους. Η ιστορία του εγκαταλελειμμένου σπιτιού της οδού Γιδογιάννου στην Άμφισσα ξεκινάει από το 1940 και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Όλοι στην περιοχή μιλούν για τη στοιχειωμένη μονοκατοικία Είναι ίσως το πιο γνωστό στοιχειωμένο σπίτι της Στερεάς Ελλάδας. Η ερειπωμένη μονοκατοικία της οδού Γιδογιάννου, αριθμός 13 (συμβολικός δεν νομίζετε;) είναι γεμάτη από μακάβριες ιστορίες που εδώ και δεκαετίες είναι γνωστές σε όλους τους κατοίκους της Άμφισσας. Το συγκεκριμένο σπίτι δεν βρίσκεται σε κάποιο απόμερο μέρος της πόλης, ίσα ίσα που σε πολύ κοντινή απόσταση υπάρχουν πολυσύχναστα στέκια. Όμως οι θρύλοι που το ακολουθούν είναι τέτοιοι που οι κάτοικοι αλλά και οι επισκέπτες προσπαθούν να

Διαβάστε περισσότερα

Enuma Elish: Το βαβυλωνιακό Ποίημα της Δημιουργίας

Ο βαβυλωνιακός κόσμος μας διηγείται τη δική του εκδοχή για την Δημιουργία του Κόσμου, στο Enuma Elish (Ενούμα Έλις), το Ποίημα της Δημιουργίας. Περιγραφή του Enuma Elish Γνωστό, επίσης, ως Ποίημα της Δημιουργίας , το Enuma Elish , είναι μια ποιητική σύνθεση βαβυλωνιακής προέλευσης, αποτελούμενη από επτά πινακίδες σφηνοειδούς γραφής, από, περίπου, εκατόν δεκαπέντε έως εκατόν εβδομήντα σειρές, που χρονολογούνται από τον 18ο ή 17ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, αυτό το έργο, που προέρχεται από την Βαβυλώνα, βρέθηκε ανάμεσα στα ερείπια της βιβλιοθήκης του Ασσουρμπανιπάλ, που βρισκόταν στην αρχαία πόλη Νινευή. Οι ειδικοί λένε ότι είναι μια μυθολογική ιστορία που προτίθεται να διηγηθεί τη δημιουργία του γνωστού κόσμου. Η θεματολογία του Enuma Elish Η πλοκή αυτού του μύθου, αρχίζει να εξελίσσεται χρονικά σε μία εποχή πριν από τη δημιουργία της ανθρωπότητας, που περιγράφεται ως η στιγμή που ο ουρανός και η γη δεν είχαν ακόμα ένα όνομα. Σύμφωνα

Διαβάστε περισσότερα

Σταχτοπούτα: οι Άσχημες Αδελφές και η Μητριά

Ο συμβολικός Κόσμος των παραμυθιών: Σταχτοπούτα: οι Άσχημες Αδελφές και η Μητριά Οι αδελφές της Σταχτοπούτας, που συχνά αναφέρονται σαν οι Άσχημες Αδελφές, δεν είναι πάντα εξωτερικά άσχημες. Σε μερικές παραλλαγές είναι πολύ όμορφες εξωτερικά αλλά φανερώνουν μιαν εσωτερική και πνευματική ασχήμια. Στη γερμανική παραλλαγή έχουν "όμορφο πρόσωπο αλλά κακή καρδιά" και αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις του κακού που βρίσκονται στην αγένεια, την απληστία, τη ζήλεια και τη ματαιοδοξία. Η μητριά αντιπροσωπεύει τη σκοτεινή και καταστροφική όψη της γυναικείας φύσης, που σε άλλα παραμύθια τη βλέπουμε στην κακιά μάγισσα. Οι μητριές, όπως αυτές της Σταχτοπούτας και της Χιονάτης, συμβολίζουν ακόμη τον Χαμένο Παράδεισο και τη σκληρή πραγματικότητα ενός κόσμου, στον οποίο το άτομο αντιμετωπίζει αυτή τη σκοτεινή πλευρά της Μεγάλης Μητέρας. Σε μερικές παραλλαγές, η νεκρή μητέρα της Σταχτοπούτας παίζει έναν σημαντικό ρόλο. Εμφανίζεται στην κόρη της δίνοντάς της μαγικά ξόρκια, ή εμφανίζετα

Διαβάστε περισσότερα

Εδιμβούργο: Η σκοτεινή πλευρά της παραμυθένιας πόλης

Ο κόσμος των πνευμάτων και του υπερφυσικού έχει απλώσει το πέπλο του πάνω από την Σκωτία εδώ και αιώνες. Οι περισσότεροι έχουν συνδέσει την περιοχή με την Λίμνη του Λόχ Νες και τις ιστορίες για το τέρας που μερικοί υποστηρίζουν πως κρύβεται μέσα στα σκοτεινά νερά της. Ωστόσο, οι περισσότερες πόλεις και χωριά έχουν κάποια ιστορία φαντασμάτων, που έχει περάσει από γενιά σε γενιά, να διηγηθούν. Η παραμυθένια πρωτεύουσα της Σκωτίας, το Εδιμβούργο, δεν αποτελεί εξαίρεση καθώς θεωρείται μια από τις πιο στοιχειωμένες πόλεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πίσω από την παραμυθένια ομορφιά τα αρχαία, τα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης κρύβουν τρομακτικούς μύθους και ιστορίες φαντασμάτων. Η πλούσια ιστορία της πόλης και οι αναφορές περί παράξενης και υπερφυσικής δραστηριότητας έχουν προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον για τους κυνηγούς φαντασμάτων και τους ατρόμητους λάτρεις μεταφυσικών φαινομένων από όλο τον κόσμο. Μάλιστα, αν κάποιος κάνει μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο πριν επισκεφτεί τη σκωτσέ

Διαβάστε περισσότερα

Κρατευτής: το προϊστορικό σκεύος μαγειρικής και η σχέση του με το σουβλάκι

Ο Κόσμος της Προϊστορίας αποκαλύπτει τα γαστρονομικά μυστικά του, επιβεβαιώνοντας ότι, το πολυσυζητημένο σουβλάκι ήταν βασική τροφή κατά την κυκλαδική και μυκηναϊκή εποχή. Το αποδεικνύει ο κρατευτής , ένα είδος μαγειρικού σκεύους που βρέθηκε σε ανασκαφές τόσο στη Θήρα όσο και στην Πύλο. Επίσης, περιγραφές στον Όμηρο παραπέμπουν σε αυτό. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους στην αρχαία Θήρα σε κάθε σπίτι υπήρχε η εστία, η οποία αποτελούνταν από μία λιθόκτιστη εξέδρα χαμηλού ύψους. Στην εστία έβραζαν το φαγητό μέσα σε πήλινες χύτρες. Επίσης, έψηναν και κρέας περασμένο στους οβελούς (σουβλάκια), τους οποίους τοποθετούσαν πάνω σε πήλινα στηρίγματα, τους κρατευτές , που συνήθως ήταν σε ζευγάρια. Περιγραφές για τη συνήθεια αυτή βρίσκουμε στον Όμηρο, στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια. Στην Ιλιάδα στην Ραψωδία Ι, 211-214, λέει ο Όμηρος: πυρ δε Μενοιτιάδης δαίεν μέγα ισόθεο φως. αυτάρ επεί κατά πυρ εκ'αη και φλοξ εμαράνθη, ανθρακιήν στορέσας οβελούς εφύπερθε τάννυσε, πάσσε δ' αλός

Διαβάστε περισσότερα

Σταχτοπούτα: το Τζάκι και ο συμβολισμός του

Στον Κόσμο των παραμυθιών οι ήρωες και οι ηρωίδες παλεύουν για να ανακαλύψουν την πραγματική τους δύναμη και τον εσωτερικό τους κόσμο για να φθάσουν, έτσι, στην ωριμότητα. Κάθε παραμύθι έχει τους δικούς του αρχετυπικούς συμβολισμούς. Η Σταχτοπούτα είναι ένα παραμύθι παγκοσμίως γνωστό. Η Jean C. Cooper, στο βιβλίο της: Fairy Tales. Allegories of the Inner Life ( Ο Θαυμαστός Κόσμος των Παραμυθιών. Αλληγορίες της Εσωτερικής Ζωής. Πορεία προς την Ωριμότητα ,μετφρ. Θύμης Μαλαμόπουλος, Εκδ. Θυμάρι, Αθήνα,1983) αναλύει, μεταξύ άλλων, και τον αρχετυπικό συμβολισμό του παραμυθιού της Σταχτοπούτας, αρχής γενομένης από το "τζάκι": Η Σταχτοπούτα "Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας άντρας που παντρεύτηκε δύο φορές. Από την πρώτη γυναίκα του απόκτησε μια κόρη. Η Έλλα πήρε από την μητέρα της και ήταν γλυκειά κι ευγενική..." Έτσι αρχίζει ο Έντμοντ Ντουλάκ τη γαλλική διασκευή του πιο γνωστού παραμυθιού στον κόσμο. Τον περασμένο αιώνα(19ο), η Marian Roalfe Cox (1860–1916)

Διαβάστε περισσότερα

Σταχτοπούτα: η Μεταμόρφωση και ο Χορός

Ο συμβολικός Κόσμος των παραμυθιών: Σταχτοπούτα: η Μεταμόρφωση και ο Χορός Για να μπορέσει η Σταχτοπούτα να πάει στον χορό και να συναντήσει τον Πρίγκηπα, ποντίκια και σαύρες μεταμορφώνονται σε άλογα. Και τα δύο αυτά όντα ζουν σε σκοτεινά μέρη και επομένως έχουν φιλικές σχέσεις με τις υποχθόνιες δυνάμεις που συναντάμε στο τζάκι. Και τα δύο υπακούν στον Σμινθέα Απόλλωνα, βασιλιά των Ποντικιών, και τώρα μετατρέπονται στα χρυσά ή άσπρα άλογά του. Είναι επίσης αφιερωμένα στον Ρούντρα, τον Βεδικό θεό που σχετίζεται με τα ποντίκια. Η παραλλαγή του Περρώ μετατρέπει μια κολοκύθα σε άμαξα, όμως σε άλλες πηγές συναντάμε όλο και πιο ενδιαφέροντα μέσα μεταφοράς. Με τα πόδια, μέσα σ' ένα αμαξάκι με δούλους ν' ακολουθούν, σε μια μεγάλη άμαξα με έξι άλογα με δούλους και υπηρέτες ν' ακολουθούν, και τέλος, με ακόμα μεγαλύτερη χλιδή. Η κολοκύθα εμφανίζεται σε δύο ακόμα παραλλαγές. Στη σουηδική, όπου η κολοκύθα μετατρέπεται σε άμαξα, τα ποντίκια σε άλογα και οι κάμπιες σε υπηρέτε

Διαβάστε περισσότερα

Ο Εσταυρωμένος Χριστός με δύο δωρητές, El Greco

Ο Κόσμος της Ζωγραφικής σε συνδυασμό με το θρησκευτικό συναίσθημα του Κόσμου των Ανθρώπων δημιουργεί αθάνατα έργα τέχνης, όπως ο πίνακας ζωγραφικής, Cristo Crucificado con dos donantes( Ο Εσταυρωμένος Χριστός με δύο δωρητές) ένας από τους πίνακες του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco) που χαρακτηρίζεται για την πρωτοτυπία του. Ο πίνακας δημιουργήθηκε γύρω στο 1590 και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Τον πίνακα παρήγγειλε το ένα από τα δύο πρόσωπα που βρίσκονται δεξιά και αριστερά από τον Σταυρό, με το σκοπό να τοποθετηθεί σε ένα μοναστήρι στο Τολέδο. Ο πίνακας χαρακτηρίζεται για την πρωτοτυπία του. Το πρώτο πρωτότυπο χαρακτηριστικό του έργου είναι οι δύο δωρητές, οι οποίοι βρίσκονται τοποθετημένοι εκεί που παραδοσιακά έπρεπε να βρίσκονται η Μητέρα του Χριστού Μαρία και ο Απόστολος Ιωάννης. Άλλα χαρακτηριστικά είναι η χρήση ψυχρών χρωμάτων, οι επιμήκεις μορφές, η απουσία του τοπίου, το οποίο αντικαθίσταται από σύννεφα σε κίνηση, που φέρνουν στο νου το σκ

Διαβάστε περισσότερα

Λύκιοι: ο αρχαίος μυστηριώδης λαός της Μικράς Ασίας

Ο Κόσμος της αρχαιότητας δίνει σημαντικό παρόν στην περιοχή της Μικράς Ασίας στη Λυκία, όπου έζησε και αναπτύχθηκε ο αινιγματικός λαός των Λυκίων Οι Λύκιοι παραμένουν ένας από τους πιο αινιγματικούς λαούς της αρχαιότητας, επειδή δεν υπάρχουν πολλά διασωθέντα γραπτά μνημεία του πολιτισμού τους. Από τα λίγα όμως που υπάρχουν συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για έναν ιδιαίτερο πολιτισμό. Υπάρχουν πάνω από 20 περιοχές με τάφους ξεχωριστής αρχιτεκτονικής λαξευμένους σε βράχους. Η Λυκία βρισκόταν στα νότια της σημερινής Μικράς Ασίας, περίπου στην επαρχία της Ατάλλειας. Ονομάστηκαν Λύκιοι από τον θεό τους τον Λύκιο Απόλλωνα. Η λέξη λύκιος προέρχεται από το λήμμα λύκη που σημαίνει φως. Άρα λύκιος είναι αυτός που φέρνει το φως, που αφυπνίζει. Ο πολιτισμός των Λυκίων καταγράφεται από τους αρχαίους Αιγύπτιους και τους Χεταίους (αρχαίος ιστορικός λαός). Τον 6ο αιώνα απορροφήθηκαν από τον οίκο των Αχαιμενιδών που υπήρξε η σπουδαιότερη Περσική Δυναστεία. Τάφοι στη Μύρα

Διαβάστε περισσότερα

Κόσμος Παράδοξος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πατέρα, είσαι εδώ;